Terwijl we vliegen

"De Antaam zal over Antiva heersen. En Treviso zal leren knielen."

De stem was beheerst, niet kalm. Een bariton ondersteund door grind, geoefend in geschreeuw naar ondergeschikten. Nu weergalmde het over de dakpannen via magische projectie: apparaten achtergelaten door lang teruggetrokken rijken. Een dagelijkse, alomtegenwoordige uiting van eentonige bezetting. Er was teleurstelling over het gemak ervan, bij zowel de onderdrukten als de onderdrukkers.

"Mijn voet is geheven, Treviso. Ik hoef hem niet te laten zakken. Gehoorzaam."

"Het is hem naar het hoofd gestegen!" Neri de Acutis, zilverharig en pezig, jaagde zijn stem over de dakpannen. Hij sprong over de opening van een steegje en maakte een snelle draai toen hij landde, waarbij hij zijn ebbenhouten wandelstok opving tussen de bakstenen van een schoorsteen. Een vertoning die werd verraden door de geborduurde heraldiek op zijn leer. Hij was een oude Antivaanse Kraai, afstammend van bijna de oudste. "De Slager beschimpt de natie, maar hier zijn we om zijn voeten te smeren!"

"Pas op je tellen, Neri", grijnsde Noa — zijn zus — toen ze hem inhaalde. Zij was even pezig, even zilverharig, en aan haar toon te horen niet onder de indruk. "We smeren niets als je in hun armen valt." Haar waarschuwing werd onderbroken door gekletter beneden toen een half dozijn schouders zich door een gebarricadeerde steeg wrong. "Snel voor hun grootte."

"Niet snel genoeg", glimlachte Neri. "Daarom is er tijd voor flair."

"Kithtaam!" een Antaam, met een asgrauwe huid en zelfs voor hun maatstaven groot, brulde in de smalle steeg. Zijn hoorns waren bijna zo breed als de doorgang en de punten waren gedoopt in witte en rode verf, giftig bij aanraking. Hij was geen onbekende voor de twee Kraaien: Kaathrata de Gesel, bekend om zijn wreedheid sinds de inname van de stad. De rest van de Antaam bleef staan toen hij passeerde, duidelijk bang voor meer dan alleen zijn rang. "Ze rennen hierboven, dwazen! Houd ze bij, of ik sla de huid van jullie rug!"

Neri klikte met zijn tong. "Geen verrassing dat de Slager wreed is, als zijn luitenanten zo met hun eigen mensen omgaan."

"Krijgsheren regeren via angst", zei Noa. "We weten hoe we moeten antwoorden. Wegwezen!" Terwijl ze naar het volgende dak sprong, gooide ze er een losse dakpan overheen, die zich doelbewust verbrijzelde voor de voeten van de Antaam.

"Daar!" sneerde Kaathrata, zijn ogen gericht op de schaduwen die nu in de richting van het stadscentrum flitsten. Terwijl hij de achtervolging inzette, blafte hij bevelen. "Verzamel een bataljon achter me! Jullie gaan zien hoe ik mijn prooi neerhaal!"

Een nieuw halfslachtig commando vulde de lucht. "Gehoorzaamheid wordt beloond, Treviso. We kunnen leiden, of we kunnen vermorzelen."

"Kaathrata klinkt tenminste alsof hij ervan geniet", zei Neri teleurgesteld. "Een schurk die zich ook als een schurk gedraagt, is nuttiger."

"Het dak is op", zei Noa, die niet meespeelde. Ze hadden het einde bereikt van de dicht opeengepakte herenhuizen in het centrum van Treviso, en er waren geen handige dakpannen meer waar je overheen kon springen. Vóór hen lag de steile afdaling naar de grachten en bruggen die grensden aan de grote markt: een groot gemeenschappelijk plein dat gewoonlijk gevuld was met kooplieden uit heel Antiva. Minder tijdens de Antaamse bezetting en helemaal leeg op dit tijdstip.

"Onze vriend zit ons op de hielen", zei Neri. "Tijd om te vliegen."

Aan de rand van het dak stond een stevige houten paal die was gemarkeerd met zwarte inkt: het silhouet van een kraai, de vleugels gespreid. Moeilijk te zien als je er niet naar zocht, maar zeer nuttig als je dat wel deed. Aan de top van de paal was een dunne kabel bevestigd die doorliep tot in de schemering, schuin naar beneden naar een van de bruggen beneden.

Neri trok een leren riem van zijn arm en wikkelde die om de lijn. "Klaar?"

"Altijd", zei Noa, terwijl ze zijn middel vastgreep.

Ze trapten zich af van de paal en naar de open lucht, glijdend langs de kabel. Hun gecombineerde gewicht zorgde voor een snelle afdaling. Ze staken de kloof tussen het herenhuis en de stenen brug ruim vóór de Antaam over, maar landden hard. Noa rolde in een parate hurkzit, terwijl Neri met moeite zijn voeten vond en zijn stok onder zich uitstak.

"Mijn knieën zijn niet meer wat ze ooit waren", grijnsde hij.

"Dat heet ’oud’."

"Ik ben twee jaar jonger dan jij."

"Ik had het niet over het cijfer."

"Gedraag je, Treviso, en beloningen zullen volgen. Je wilt dat ik gul blijf."

"Nou", zei Noa, terwijl ze haar broer omhoogtrok, "zullen we ze laten zien hoe we ons gedragen?" Neri knikte en ze renden de brug over.

Maar toen ze het grote versierde valhek aan het einde van de markt passeerden, leek hij te struikelen en viel hij op een knie. Noa greep naar zijn arm, maar leek geen houvast te vinden. Ze zagen er plotseling hulpeloos uit, alsof niet alleen de Antaam maar ook hun leeftijd ze had ingehaald.

Kaathrata bereikte het open einde van de brug en wierp de twee Kraaien een vernietigende blik toe. Hij glimlachte en gebood zijn mannen te stoppen, terwijl hij de strijdhamer naar zijn schouder bracht om het gewicht ervan te benadrukken. "Buiten adem?" riep hij. "Of zijn jullie dagen geteld, zoals die van jullie stad? En binnenkort, die van de wereld." Hij keek om, om er zeker van te zijn dat zijn ondergeschikten toekeken, en begon over de brug te rennen. Hij lachte en hief zijn hamer hoog.

Neri en Noa keken toe vanaf hun kant van het valhek. Een valhek gemarkeerd in zwarte inkt, met het silhouet van een kraai met gespreide vleugels. Moeilijk te zien als je niet wist te kijken, maar zeer nuttig als je dat wel deed. Even moeilijk te zien waren de twee geluste kabels op de grond voor ze, van hetzelfde soort als de lijn die zojuist hun gewicht had gehouden. Maar de uiteinden van deze kabels waren niet verankerd aan een geschikt dak. Ze liepen naar de bovenkant van het valhek en wonden zich tussen de tandwielen.

Noa telde Kaathrata's stappen, mat zijn snelheid, en op het moment dat de Antaam onder het valhek doorkwam, schopte ze tegen de hendel die het hek omhoog hield. Bijna perfect. Toen het ijzeren hek viel, werden de kabels meegetrokken en zwiepten ze omhoog vanaf de grond. Eén greep Kaathrata's rechterarm vast en dwong zijn hamer naar achteren. De tweede schoot omhoog over zijn onderlichaam. Er viel een verrassende stilte toen Kaathrata's aanval werd gesmoord. Een stilte voordat hij het kon uitschreeuwen en het holle geluid van meegevend bot over de kanalen kraakte. De Gesel werd gegeseld.

Kaathrata snakte naar adem terwijl de lucht uit zijn longen werd geperst en hij terugsloeg tegen het vallende hek. Zijn mannen kwam aanrennen vanaf de andere kant, de weg versperd door het vallende hek en hun eigen vloekende leider. "Til het op!" schreeuwde hij. "Houd het—"

De kabels spanden, sneden hem af, groeven in zijn ribben en dreigden hem met een naar achteren gedraaide arm van zijn voeten te tillen. Verschillende handen grepen naar het hek en slaagden erin te voorkomen dat het helemaal zou vallen. Met een hijs brachten de mannen van de Gesel het op borsthoogte en vond hun leider houvast, hoewel hij nog steeds vastzat.

Neri stond op en trok nonchalant het leer recht op de arm die Noa zo dramatisch had vastgepakt.

Kaathrata staarde. "Een leugen", sneerde hij. "De Kraaien zijn leugenaars."

"Artiesten", corrigeerde Noa. "Er is een verschil."

"Dus ik zit vast", zei de Gesel. "Wat denk je hiermee te bereiken? Slager Daathrata heeft jullie stad in handen. En elke kithtaam wordt geleid door een andere die net zo sterk is als ik. En binnenkort, sterker." Hij grinnikte, alsof verzet alleen maar een grap kon zijn. Meer van zijn mannen verzamelden zich aan de andere kant van de brug. Enkele tientallen naderden het hek, klaar om het volledig op te tillen. "Degene die mijn naam op je moordcontract heeft gezet, heeft je op een dwaalspoor gebracht."

"Jij?" zei Neri, terwijl hij zijn hoofd schuin hield. "Jij bent niet het contract."

Een explosie weerklonk door de stad. Niet in het zicht, zelfs niet in de buurt. Het was bij de poort waar de Antaam waren gelegerd. Waar Kaathrata de Gesel was gelegerd.

"Jij bent de afleiding", eindigde Noa.

De verre stem keerde terug in de lucht, maar nu leek hij meer aangezet. Misschien zelfs opgewonden. "Antaam! De Kraaien laten hun klauwen zien! Keer terug om ze te verdrijven! Op mijn bevel!"

De Antaam die de brug bestormden stopten, verward. Ze leken zich zorgen te maken over wie ze moesten gehoorzamen: hun verre krijgsheer of hun vastzittende luitenant.

                "Ga dan", zei Neri. Ze wuifde ze afwijzend weg. "Jullie hebben de Slager gehoord!"

                "En jullie hebben Kaathrata gehoord", voegde Noa eraan toe. "Er zijn anderen die net zo sterk zijn als hij. En ze zijn niet de Gesel!"

Haar woorden veroorzaakten een rimpeling onder de Antaam. Een bevrijding. Zijn gezag was op angst gebaseerd, en nu was het verdwenen. De volgende in rang, vermoedelijk de Antaam die het bevel zou overnemen, gebaarde naar de rest dat ze zich moesten omdraaien en hem moesten volgen. Degenen die het valhek vasthielden, gingen als laatste. Ze keken naar de Kraaien, naar hun vastzittende leider, en lieten hun greep los om zich bij de anderen te voegen.

                "Lafaards! Verraders!" brulde Kaathrata. "Ik zal jullie allemaal vil-"

Het zware ijzer viel, gevolgd door de hamer van Kaathrata. Zijn arm kon hem niet langer dragen. Hij werd strak omhoog getrokken tegen de opening van waaruit de kabels naar het mechanisme van het valhek liepen. Hij verzette zich tegen de tandwielen, maar elke ademteug trok de kabels strakker. Geleidelijk, onvermijdelijk, ontmoette de poort de grond. En Kaathrata de Gesel bleef hoog hangen, daar waar de Kraaien zijn ogen konden uitpikken.

Met de ochtend kwamen ook de vogels.

***

De dag was helder, de markt druk en het café gonsde van de gebeurtenissen van de avond ervoor.

"Heb je gehoord dat—?"

"Heb je gezien dat—?"

"Ze zijn er nog steeds!"

"Ze vechten voor ons!"

Neri en Noa de Acutis nipten van de ammazzacaffè en lieten de opwinding van de verzamelde Trevisanen over zich heen komen.

"Weet jij wie het contract heeft opgepikt?" vroeg Noa.

"Nee", zei Neri. "Een andere Kraai, of een vriend. Iemand die beter is in muren beklimmen." Hij klopte op zijn stok en nam een slok. "Een spel voor de jongeren."

"De Slager blijft zijn eentonige boodschap verkondigen", zei Noa, terwijl ze een alarmerende hoeveelheid suiker in haar drankje roerde. "Maar we hebben hem even laten pauzeren. De helft van zijn vreemde wapens is in vlammen opgegaan."

"Hij zal ze vervangen, maar niet zonder moeite." Neri ging bedachtzaam achterover zitten. "Als we de bezetting verzwakken, de hele zaak in een hoek drijven, als eindelijk de naam van de Slager op het contract staat, zullen er geen pretendenten meer zijn om zijn plaats in te nemen."

"Jammer", zei Noa, glimlachend over haar drankje. "Ik zou het wel leuk vinden om een paar pretendenten te doden."

Neri glimlachte terug. "Ter kennisgeving aangenomen. Maar tot die tijd beantwoorden we hun boodschap met de onze." Hij tilde zijn beker op. "De Kraaien heersen over Antiva."

Noa antwoordde met haar eigen boodschap. "En Treviso zal vrij zijn."