De eeuwige vlam
Door Sylvia Feketekuty
Dertig jaar geleden, in 9:22 Draak...
“Nou? Je hebt me hiervoor van een experiment weggerukt, Volkarin.” De kortere necromancer merkte een sissend monster van bot en gedroogd kraakbeen op in een streng van licht. Een draai van haar hand, en het werd uiteengereten. “Wat wil dat ellendige ding?”
Emmrich Volkarin verstelde zijn kraagpin. “Even geduld, Johanna.”
“Prima.” Johanna Hezenkoss grijnsde naar de schedel in Emmrichs hand. “Alles om dat gejank te stoppen.”
De schedel was begonnen met schreeuwen, onophoudelijk, in zijn nis in het Kobalten Ossuarium van de Grote Necropolis. Een surveillant had het opgemerkt en de Rouwwacht ingelicht, en een paar dodenbezweerders waren eropaf gestuurd.
Ze kwamen op een kruispunt. Emmrich plaatste de huilende schedel op een sokkel. “Welke inzichten over de doden zou het kunnen—”
“Je hebt me al verteld over je essay.”
“Kom op!” Emmrich draaide zich om. “Wat voor soort passie drijft één geest boven de rest? Welke verstrengeling van gedachten en hart heeft deze ziel teruggebracht?”
“Meelijwekkend gebazel.”
“Je moet bekennen dat dit een interessante variatie op bezetenheid is!”
Het geschreeuw van de schedel weerkaatste door de gang.
“Het is maar een kleine geest die te zwak is om een demon te worden.” Johanna dook onder een ingestorte bovendorpel. Standbeelden van lijken omringden de doorgang. Eén handbeweging, en een groene lichtstraal sloeg in op een langwerpige vorm die aan het uiteinde op de loer lag. De demon draaide zich om, gehuld in rook, toen een nieuw salvo insloeg. Het knarste zijn tanden en zakte in elkaar.
“Alsjeblieft. Het zou veilig moeten zijn voor je lijkgefluister.”
Emmrich sloot zijn ogen. Er kwamen fluisteringen, en toen hij sprak, trilde de lucht. “Door adem en schaduw. Door de eindeloze nacht. Vertel ons wat u achtervolgt.”
De kassen van de schedel werden groen. “Verdeeld. Koud. Twee graven waar er een moet zijn!”
“Gebazel.”
“Johanna!” Emmrich schraapte zijn keel en draaide zich weer naar de schedel. “Vertel: wat zal u rust schenken?”
“Neem mij mee... naar gezonken zwarte muren... door zilveren vlammen...” De gloed van de schedel flikkerde, vervaagde. Hij hervatte zijn oorverdovend geschreeuw.
“Je hebt een groot talent, Volkarin.” Johanna knikte heel lichtjes. “En je hebt je beheersing van subastrale manifestatie aangescherpt.”
Emmrich straalde. “Dank je wel.”
“Maar wat wil die jammerende lastpak in de Halvemaantempel?”
***
Emmrich leunde over een kist omringd door schalen met zilvervuur. Hij plaatste de schedel naast het lichaam van een oude vrouw, nederig gekleed, maar gekroond met witte rozen. Het schreeuwen stopte.
“Mathilde…”
“Uw vrouw is zachtjes vertrokken, in haar slaap, afgelopen middernacht.” Emmrich lachte. “De documenten bevestigen dat ze ook samen begraven wilde worden. Jullie zullen niet meer gescheiden worden.”
Er was een zucht. Krulde de mond van de oude vrouw, of waren dat de dansende vlammen?
Johanna grinnikte. “Al die woede, eindigend in een ander graf.”
“O, ik weet het niet.” Emmrich ging met een hand langs het sneeuwachtige marmer van de kist. “Het zou fijn zijn om zo'n blijvende genegenheid te hebben. Daarnaast heb je dit doorzien.”
“Iemand moest ervoor zorgen dat je niet onthoofd werd terwijl je met de doden praatte.”
“Ik ben ook dankbaar voor blijvende vriendschappen.”
“Bah!”
Ze gingen in aangename stilte terug naar de Grote Necropolis.