De volgende

Een beest hoort geen twee monden te hebben, maar het was wel zo. Met vlijmscherpe tanden en opgedroogd kwijl.

Wachter Lawrence trok zijn zwaard. "Ik haal je hieruit."

De dwergenvrouw knikte.

Het beest gaf een dissonante brul. Wat het ook was, het was lang geleden aangetast.

Vroeger was hij een Grijze Wachter. Iemand die twintig jaar tegen de plaag had gevochten. Maar dat gif zat ook in hem. Op een dag zong het in zijn oren en wist hij het. Als de tijd daar is, ga je ondergronds en vecht je tegen lijkenvreters totdat je sterft. Of je wordt er zelf een. Als hij vroeger neerkwam, deden zijn gewrichten pijn. Maar nu niet meer. Als hij ademde, zat er een lijkenvreter-achtige rochel in. Dat was het dus. Het einde.

Maar hij had haar horen schreeuwen. Hij had haar gevonden aan de verkeerde kant van een instorting, een oude smidshamer in haar handen.

Het beest deed een snelle, krabachtige uitval. Lawrence draaide, sloeg zijn schild op zijn poot en zwaaide naar de massa in het midden. Het maakte niet uit wat hij zou worden. Hij was nog steeds zichzelf. Hij zou tussen haar en het duister in staan. Het monster hapte bijna raak. Lawrence ontweek, rolde en stak opnieuw. Hij hoorde haar schreeuwen nog voordat hij de pijn zelf voelde.

Ze rende naar voren en sloeg het monster zo hard mogelijk met de hamer. Zijn zwaard vond het hart van het beest, en het zeeg ineen.

"Ik had niet gedacht dat ik nog iemand anders zou redden..."
"Je bent er nog niet", zei ze.
"En nog brutaal ook!" Hij lachte. "Ik haal je hieruit, eh..."
"Evka."
"We halen je hieruit, Evka."

Ze liepen door het donker, maar hij kende de weg. Het deed pijn, maar iemand had hem nodig. Hij bloedde, maar dat was geen probleem.
Wel vreemd dat het grijs, en niet rood was. Wel vreemd dat... hij bijna kon horen dat... Zijn zicht werd wazig.

"Ik dacht dat ik je kon redden..."
"Dat kun je nog steeds."
"Ik kan niet..."
"Weet je wat?", zei Evka. "Als jij mij redt, red ik de volgende voor jou."
Hij lachte. "Afgesproken."

Ze pakte zijn arm, zijn gewicht, en ze bleven doorlopen. Het was niet ver meer. Ze waren bijna... Maar er kwam iets aan. Krassend, klauterend:
lijkenvreters.
Als de tijd daar is, ga je ondergronds en vecht je. En sterf je.
Maar ze hadden iets afgesproken. Als je haar hieruit haalt, redt zij de volgende. Niemand hoort het alleen tegen het duister op te nemen. Hij zou haar hieruit halen. Hij zou...

***

De lijkenvreters waren dood.

"Wie ben jij?", vroeg Evka, terwijl ze de hamer stevig vasthield.
"Een geest", zei het via de mond van Wachter Lawrence. "Ik kon hem horen."
Op weg naar het dodenrijk dus. Na alles wat hij gedaan had...

"Laat hem los", beet Evka toe. Ze kon hem zo niet achterlaten.
"Ik ben Volharding." Het tilde de hand van Lawrence op en scheurde het griffioenwapen van zijn borst. "Hij wilde er nog één redden..."
Evka weifelde. "Als er nog iets in hem zit, zeg dan dat ik de volgende zal redden."
De geest boog zijn hoofd voorover. Als teken van instemming of afscheid? Evka wist het niet zeker. Het lichaam van de Wachter zeeg ineen op de grond.
Evka knielde en greep het familiewapen vast. Ze sloot de ogen van Lawrence.

"Laat de volgenden maar aan mij over."